27/04/2009

O BARÇA CEDE EN MESTALLA

Estaba claro que de non pasar nada este fin de semana, de quedar todo como estaba, a Liga quedaría practicamente senteciada pese ao partido do vindeiro sábado no Bernabeu. Era unha xornada no que tanto o brillante Barça como o imparable Madrid defrontaban saídas realmente complicadas que medían a súa verdadeira dimensión competitiva. O Barcelona chegaba a Mestalla co compromiso de mañán contra Chelsea á espera. Guardiola non escatimou e foi a pola vitoria, pero o Valencia, moi recuperado despois da crise deportiva e institucional de fai mes e medio, non parecía disposto a poñerllo fácil. Nos primeiros minutos do partido, o equipo azulgrana procurou atopar axiña os seus sinais de identidade. Xavi e Iniesta son, polo xeral, os xogadores que teñen que marcar o ritmo do partido para que se cumpra o plan agardado. Ademais de Messi, claro está, e a súa capacidade de desbordar en calquera momento. Emery puxo un central, Alexis, sobre o arxentino, e cumpriu bastante ben co seu cometido. Pero o Barça, devagariño íase facendo c control do partido e na primeira ocasión na que se atoparon Iniesta e Messi na frontal da área naceu a primeira oportunidade do xogo e, en consecuencia, o primeiro gol: unha mágnífica combinación entre o manchego e o arxentino que aproveitou para adiantar o seu equipo. Pero foi co marcador en contra que apareceu o mellor Valencia. Pouco a pouco foi buscando os espazos por detrás da defensa blaugrana, con balóns a Villa, Mata ou Silva, polo xeral, sempre no límite do fóra de xogo. O equipo de Guardiola comezou a verse un pouco apurado e Baraja e Marchena mandaban máis no centro do campo. O empate, porén, chegou nunha xogada a balón parado, cuxa defensa é unha das grandes eivas esta temporada do equipo catalán. Maduro apareceu no medio do barullo e empuxou un centro para conseguir o 1-1. Case sen tempo para encaixar o contratempo, apareceu Pablo Hernández, un xogador moi interesante que ten a ousadía, a calidade e a técnica para intentar o que lle pasa pola cabeza e fabricou un gol extraordinario pouco antes do descanso. Superou polo medio, cun toque sutil, aos dous centrais do Barça e definiu con mestría ante a saída de Valdés. A Liga púñase quente. Na reanudación o Barça non mellorou en exceso. Custoulle facer o seu fútbol ante un rival hipermotivado que, ademais, enxerga a posibilidade de acadar a terceira praza, obxectivo imposible fai un mes. Guardiola deulle entrada a Henry e o francés foi o máis lúcido dos atacantes barcelonistas. Nada máis aparecer no campo tivo dous disparos perigosos e intencionados que puxeron a César sobre aviso. O gol non foi tan brillante. Foi apenas un rebote que lle caeu ao propio Henry para empurrala e marcar o empate. O Barça, a verdade, non mereceu moito máis, nun partido que mostrou as limitacións do plantel culé ante un equipo competitivo a estas alturas avanzadas do campionato. Con todo, quedáballes agardar porque o Sevilla sacase un resultado positivo ante o Real Madrid. O equipo de Jiménez, que parecía navegar pola Liga sen obxectivos por diante nin ameazas por detrás, está agora ameazado por Valencia e Vilarreal, polo que mesmo podería perigar a súa clasificación para Champions. Por iso, ademais de polo propio morbo dun partido contra o Real Madrid, o Pizjuán era unha caldeira. O equipo branco chegaba sen Pepe, obviamente, nin Robben, cun ataque mermado no que Guti e Marcelo acompañaban a Raúl e Higuaín. E despois duns minutos máis intensos que brillantes, o Sevilla marcaba na única vez que Lassana Diarrá chegaba tarde á acuda no lateral de Sergio Ramos. Foi así que Pierotti puido preparar o centro que rematou brillantemente Renato. Tocáballes aos brancos remar outravolta contracorrente, pero é algo o que están máis afeitos. Melloraron moito cando Higuaín abandonou a banda e explotou cada fenda na defensa sevillista. O empate, con todo, chegou por medio dun rebote que lle chegou a Metzelder, que volvía dunha xogada a balón parado, en banda dereita e este comportouse como un verdadeiro extremo para lle enviar un gran pase a Raúl que marcaba no primeiro pao. Á volta do descanso O Madrid saíu a completar unha nova heroicidade e favoreceulle o baixo estado de ánimo dun dos peores Sevillas do último lustro. Raúl, por dúas veces, tirou de pillería na área e puxo o 1-3 que parecía confirmar a decimosétima vitoria dos brancos en 18 partidos (levan 52 dos últimos 54 puntos en xogo). Parecía que o Sevilla podía reaxir despois de que Capel aproveitase un erro de Sergio Ramos na marca tras un centro de Navas, pero aos andaluces faltoulles a ambición e a calidade suficientes paa poñer en problemas a un Madrid que xoga co coitelo nos dentes. Marcelo, no desconto, puxo o 2-4 e o medo no corpo do barcelonismo que está obrigado cando menos a empatar o sábado no Bernabeu. Outro resultado sería realmente temerario visto como anda este Madrid guerrilleiro que non dá un partido por perdido. Nin sequera por empatado. (Foto da web da UEFA)

Nenhum comentário:

Postar um comentário