COA SORTE DOS CAMPIÓNS

O Barça é merecido finalista da Champions. Procurará arrebatarlle o cetro ao actual campión, o United, o vindeiro 27 de maio en Roma. Mídense, é posible, os dous mellores equipos da temporada. Antóllase unha final vistosa, brillante e igualada, na que confluirán unha chea de xogadores extraordinarios: Iniesta, Xavi, Messi, Ronaldo, Rooney, etcétera. Agora ben, xusto é dicir que o Barcelona onte tivo sorte, moita sorte, pois marcou no último suspiro, cun home menos, no único disparo entre os tres paos do que dispuxo en todo o partido. Alén diso poderiamos debater sobre a actuación arbitral, que tanto indignou aos xogadores do Chelsea. Motivos non lles faltan: houbo dous penaltis que pasaron desapercibidos, mesmo algún fóra de xogo dubidoso que impediu algunha clara ocasión de gol. Con todo, a decisión máis controvertida do árbitro noruegués, ao meu xuízo, foi a expulsión inxusta de Abidal que deixou ao Barcelona con dez. O caso é que o Barça pasou finalmente, merecidamente porque ninguén xoga coma el ao fútbol en Europa, pero insisto: tivo moita sorte. Porque o Chelsea onte foi, baixo o meu criterio, superior. Do mesmo xeito que no Camp Nou defendeu marabillosamente, tapando calquera resquicio polo que os xogadores do Barça puideran achegarse pola súa área. Nunca gañaron os extremos culés a liña de fondo, e polo centro, eran taponados unha e outra vez os intentos de Xavi e Iniesta de procurar as costas dos defensores blues. Pero a diferencia da semana pasada, o equipo de Hiddink amosou as súas gadoupas á contra. Chegou en varias ocasións con perigo ás proximidades de Víctor Valdés, que tivo intervencións importantísimas en momentos decisivos, especialmente unha no segundo tempo a disparo franco de Didier Drogba. O marfileño, todo sexa dito, é un dianteiro impresionante. Non hai ninguén coma el á hora de xogar so en punta. Abóndase el propio para gañar calquera balón aéreo, ou calquera patadón sen sentido, para logo, crear unha ocasión grazas á súa calidade ou á súa capacidade para xogar de costas e agardar pola chegada dos seus compañeiros. Talvez por esa tendenza a baterse en solitario con todas as defensas, adquiriu o desagradable hábito de simular faltas e protestar calquera xogada. O Chelsea tivo, pois, tres ou catro ocasións claras para marcar osegundo e complicarlle realmente a eliminatoria ao Barça. Pero os de Guardiola, alén de calidade teñen unha fe inmensa nas súas posibilidades Nunca renunciaron ao seu estilo de xogo, de toque continuo procurando abrir a impenetrable muralla defensiva do Chelsea, inda que foran expulsados unha e utra vez. Seguírono intentando con encomiable perseverancia, arriscando en exceso na retagarda, sabedores de que a sorte nunca chega soa senón que hai que procurala. De todos os xogadores, foi Iniesta o máis convencido de que o empate tiña que chegar, por iso a falta de dous minutos para o remate, cando viu aquela bola solta que lle viña pola frontal da área cara a súa perna boa, estaba claro que había de poñela no sitio exacto, na escadra, lonxe do alcance de Cech. Fíxose xustiza co Barça, equipo grande que onte tivo a sorte que só acompaña polo xeral aos grandes equipos. Foi dura, porén, a eliminación do Chelsea, que tamén fixo méritos para estar na final. Pero o caso é que o partido de onte tivo un desenlace propio das grandes datas na Historia do fútbol europeo. Alén diso, non quero rematar a crónica sen mencionar o gol extraordinario, posiblemente o mellor gol da temporada, de Essien: volea impresionante coa zurda dende fóra da área, sen deixala caer, que entra pola escadra rozando o traveseiro de Valdés que non pode evitar o gol malia a súa boa estirada. Simplemente marabilloso. (Foto da web da UEFA)