UNHA EXHIBICIÓN PARA A HISTORIA

Debo recoñecer que até pensei que o Real Madrid, que viña dunha xeira tan espectacular de resultados, demostrando un espírito gañador tan encomiable, podía gañar o partido. O Barça chegaba coas dúbidas do partido da Champions ante o Chelsea, a primeira vez que un rival soubera anular o seu espectacular xogo ofensivo. E o partido do Bernabeu chegaba no peor momento. Perder significaría ter comprometido en apenas catro días o éxito en dúas competicións e iso é algo, que por outros lares, axuda a encoller as pernas mesmo dos máis grandes. Pero non foi tal! O Barça fixo a maior exhibición futbolística que se recorda no fútbol europeo, posiblemente, nos últimos vintecinco anos. Foi un espectáculo inesquecible, que xa está gardado na retina dos afeccionados de por vida. Un partido que engrandece a futbolistas como Messi, Iniesta e Xavi á altura dos máis grandes da historia deste deporte e ao Barça, como colectivo, como o equipo máis brillante que un atopa pescudado nunha memoria futbolística que xa comeza a ser extensa por mor da idade. Entre o Barça e o Madrid houbo un abismo inmenso. Parecían profesionais xogando contra un equipo de instituto. E non porque o Madrid resultase cativo de máis, senón porque a excelencia culé non é deste mundo. Xavi, Iniesta e Messi decidiron que xuntos polo medio podían facer estragos cantas veces quixesen, e así foi. E iso que o Madrid marcou primeiro e se encheu de ilusión. Podemos obviar a crónica estrita do xogo. Sería un relatorio inabarcable de ocasións de gol de toda caste, rematadas en gol ou en intervencións miragreiras de Casillas, que si., foi con moitísima diferencia o mellor do seu equipo. Pero o realmente importante é que o xogo foi de tal nivel que merece estar nun museo sobre o fútbol na vitrina da obra máis prezada. Alén do excelentísimo estado de forma de Henry, do espléndido partido de Piqué na defensa e, en xeral, do impecable engrenaxe colectivo dos cataláns, tres xogadores relocen especialmente. Leo Messi está chamado a ser un dos cinco grandes do fútbol, como Maradona, Cruyff, Pelé ou Di Stéfano e Xavi e Iniesta, brillantes no individual e no colectivo, merecen moito máis recoñecemento aínda do que devagar foron adquirindo no fútbol mundial. Cando se xuntan os tres, o fútbol alcanza un grao tal de beleza e plasticidade que é imposible non converterse. Un agradece todos os Hércules Casttellón que viu na súa vida só por un día poder presenzar un espectáculo das características do do sábado. Pouco máis se pode dicir. Énchéseme a boca de palabras demasiado rimbombantes e nunca foi cousa da que gustase. Apenas dicir que o Real Madrid saiu evidentemente retratado. Logo baixou os brazos ante unha superioridade tan grande. Alén de Casillas, o seu mellor xogador foi o árbitro que cortou, supoñemos que de xeito involuntario, até tres contras claras do Barcelona. Pero inxusto sería que alguén saque conclusións precipitadas despois do partido. Hai días nas que certos debates resultan impertinentes. O Barça vai gañar a Liga. Será o campión máis merecido da Historia. Será lemrado sempre. Queda por ver, porén se esta brillantez será cousa dun ano ou se os cataláns conseguirán iniciar unha hexemonía de cando menos un lustro. Oxalá, en todo caso, que este equipo dure por moito tempo. (Foto da web da UEFA)