O Porto proclamouse finalmente campión da Liga Portuguesa por cuarto ano consecutivo. Gañoulle 1-0 ao Nacional de Madeira no Estadio do Dragao grazas a un gol de Bruno Alves ao pouco de comezar o segundo tempo. O equipo de Jesualdo Ferreira foi moi superior a todos os seus rivais, incluídos os dous grandes de Lisboa. Sumou 20 vitorias, 6 empates e apenas 2 derrotas completando unha época inesquecible que só a eliminación nos cuartos de final da Champions ante o Manchester United impediu que alcanzase dimensións históricas á altura do equipo de fai un lustro dirixido por José Mourinho. Os principais vimbios do equipo comezan polo brasileiro Helton na porta. Cuestionado ao principio da época foi gañando en seguridade a medida que avanzaba o campionato, non tendo dúbida o seu treito final de campionato. Na defensa, como xa é habitual, o equipo contou cunha das mellores parellas de centrais de Europa: Bruno Alves e Rolando, que alén da súa seguridade atrás sumaron oito goles entre os dous en xogadas a balón parado. O capitán Bruno Alves, de Póvoa de Varzim, erixiuse en xefe da zaga. O seu penoso erro en Old Trafford, que impediu posiblemente a merecida vitoria na ida dos cuartos, non empaña un campionato sensacional. Rápido no cruce e na anticipación, sempre ben colocado, con enorme xerarquía e fundamental no xogo a balón parado, tanto no remate de cabeza como no lanzamento directo, foi o home que máis minutos disputou no plantel. Ao seu carón, complementouno á perfección o caboverdiano Rolando, chegado esta temporada procedente dos Belenenses. Outro descubrimento foi o de Cissokho no lateral esquerdo. Xogador francés, despuntou a pasada temporada no Vitória de Setúbal. Incorporouse ao Porto comezado o campionato e sorprendeu polo seu extraordinario desbaldimento físico, que lle permite defender e atacar coa mesma intensidade, suplindo as carencias técnicas. No lateral dereito, o romanés Sapunaru cumpriu sobradamente. Ao contrario de Cissokho, este supliu coa súa técnica apañada as súas limitacións físicas. No centro do campo cómpre salientar a parella formada por Fernando e Raul Meireles. O brasileiro, quen xogou o pasado ano cedido no Estrela de Amadora, deu un paso adiante e converteuse na peza fundamental para equilibrar o talentoso mediocampo portista. Sempre pendente en facer as coberturas necesarias a todos os seus compañeiros encumbrouse despois da súa exhibición en Old Trafford. De Rau Meireles poderiamos falar horas e horas. Fixo unha temporada absolutamente incrible, converténdose no auténtico director de orquestra do equipo. Ofrecéndose sempre e movendo o balón con absoluto criterio, en curto ou en longo, este ano apenas Xavi ou Xabi Alonso estiveron por riba do seu nivel. Ademais, ten un excelente disparo dende lonxe e chegada dende a segunda liña que o converten noutro elemento fundamental do xogo ofensivo. Mención aparte merece Lucho González, outro dos capitáns, o arxetino é un auténtico símbolo para a torcida do Dragao. Peza chave na engranaxe pra lle ofrecer rapidez e fluidez á transición entre mediocampo e ataque. De inmensa calidade e olfato de gol, é a pedra angular do Porto dos últimos anos. A súa lesión no final da época foi das peores novas do equipo. Arriba foi ano da eclosión de Hulk, o brasileiro que chegou da Liga xaponesa está no punto de mira dos principais clubes do mundo, por mor da súa potencia, velocidade, calidade e gol. A súa exhibición no Calderón foi inesquecible. Está chamado a ser un dos grandes dianteiros do fútbol europeo no futuro. O gran goleador Lisandro López foi este ano menos produtivo que na temporada pasada. Con todo, é o referente do ataque, aparecendo ademais nos momentos decisivos. O uruguaio Cristian Rodríguez atopou no sistema de Jesualdo Ferreira a oportunidade de demostrar a súa calidade, oportunidade que non dispuxo no Benfica. A súa intensidade e agresividade son o complemento perfecto do resto de avanzados do equipo. Alén destes xogadores, cómpre salientar a Mariano González, o ex de Racing de Avellaneda e Inter de Milan, de gran polivalencia pois pode desenvolverse en calquera posto do ataque ou do medio campo grazas á súa velocidade e talento. A súa achega ao equipo foi dun valor inconmesurable. Á fronte de todos eles, Jesualdo Ferreira, o técnico de Mirandela, en Tras-os- Montes, que suma tres títulos consecutivos dende a súa chegada ao Porto. É o primeiro técnico na Historia que consegue iso, tres títulos segudos. Se permanece no Dragao e o mercado futbolístico non fai demasiados estragos no clube portista, augúranse moitos máis, pois alén da calidade do plantel, hai un estilo se xogo definido e eficaz sen punto de comparación no país. Lembramos o plantel completo do campión: Helton, Ventura, Nuno, Fucile, Sapunaru, Bruno Alves, Pedro Emanuel, Stepanov, Rolando, Cissokho, Guarín, Raul Meireles, Tomás Costa, Andrés Madrid, Fernando, Lucho, Lisandro, Cristián Rodríguez, Mariano González, Hulk, Tarik Sektioui, Farías, Pedro Rabiola.O Sporting, pola súa banda, asegurou o segundo posto, que lle garante unha praza nas previas da Champions. O enésimo gol de Liedson no último suspiro do partido, deulle a vitoria ante o Vitória de Setúbal, que baixo o mando de Carlos Cardoso estase a gañar fama de 'autocarro', pois defende con nove homes colgados do travesiro. Talvez por iso os dous goles lisboetas chegaron de rebotes dos defensores a disparos do Liedson, segundo mellor goleador da Liga.
O Benfica do Quique Sánchez Flores, xa que logo, terá que conformarse coa UEFA. No seu partido desta semana non pasou do empate a dous goles no Estádio da Luz ante o Trofense, actualmente en postos de descenso.
